ถือศีลอด งดเที่ยว
ถือศีลอด งดเที่ยว!
หึหึหึ
จะดีใจทำไม...
อยู่บ้านไม่มีไรทำ
หึหึหึ
ไปไหนไม่ได้
หึหึหึ
ทำอะไรดี
หึหึหึ
( บ้าไปแย้ว)
อัพบลอคก็ได้วะ
55555555
ตอนนี้อารมณ์ดี
หรือจะเรียกได้ว่า อารมณ์ทำใจมากกว่า
ขาเดี้ยงอ่ะ กระดูกเท้าแตก
ย้อนหลังกลับไป 17 วันที่แล้ว....
ด้วยความงก..ของเรา เห็นว่าใกล้บ้านแค่ 2 ป้ายรถเมลเอง ใครจะเรียกแท็กซี่ละ รถเมลสายไหนๆ ก็ผ่านนี่หว่า
ไปเอาชีทกะเพื่อนมาอ่านสอบ แล้วก็แวะร้านหนมเค้กเจ้าอร่อย ขากลับรีบขึ้นรถเมลไปหน่อย เลยหกล้มลงไปท่าไหนไม่รู้ ไอ้รถเมลมันก็ขับไปเลย ทิ้งเรากลิ้งไปอยู่กลางถนนแบบนั้น... เจ้ากรรม สาย 108 วิ่งมาอย่างเร็ว บีบแตรไล่เราอีก ตอนนั้นเรากลัวโดนรถทับมาก กลัวสุดๆๆ ลุกก็ลุกไม่ได้ พยายามลุกแล้วแต่ก็ไม่ได้อยู่ดี
ทำไงดีล่ะ..
เวลาไม่มีจะคิดแล้วเว้ย มันจะมาทับกูมั้ยวะ
เลยเอาชีวิตรอดก่อนด้วยการเอาก้นกระดึ๊บๆ กะ มือสองข้างที่ยังดีอยู่ถากๆ เข้าฟุตบาท
พอเข้าฝั่งแล้วก็โกยของกินก่อนเลย ชีทช่างมัน 5555 เห็นแก่กิน รองเท้าแตะก็ไปคนละทิศทาง ....
หันไปมอง คนเต็มเลย แต่ไม่มีใครช่วยสักกะคน อือหือ .... น้ำใจคนแถวนี้ มันยังนี้นี่เองหรอเนี่ย...
ซึ้งเลยจริงๆ !!
เราเจ็บมาก มากจนน้ำตาใหลออกมาเองแต่พยายามกลั้นอยู่เพราะอายคนเขา เมื่อกี๊ก็ไปกลิ้งเล่นที่ถนนทีนึงละ นี่ยังจะมาร้องไห้อีกได้ไง...
นึกถึงแม่ แม่ก็ไปทำบุญที่วัด จะโทรบอกแม่ให้มารับไปโรงพยาบาล แม่คงตกใจ กลัวแม่ขับรถเกิดอุบัติเหตุอีก เรื่องคงไปกันใหญ่...
นึกถึงแท็กซี่ ก็ .. เอ่อ เราไม่ไว้ใจแล้ว เลยโทรหาเพื่อนดีกว่า เพิ่งแยกกันเมื่อกี๊เอง บ้านมันอยู่แถวนี้ มาได้ใกล้สุด
แล้วที่สำคัญ ตอนนี้ ..ขาเราขยับไม่ได้เลย ทำไมวะ... เฮ้ย มันเป็นอะไร มันเจ็บมากและขยับไม่ได้ แถมยังมีเนื้อปูดๆ เหมือนเลือดคั่ง ปูดงอกออกมาอย่างรวดเร็วมากที่หน้าเท้าเรา
พิงเสาไฟฟ้าได้ 5 นาที เพื่อนก็มารับ...ฮือๆๆๆ กูเจ็บอ่าาาเดินไม่ได้ขยับไม่ได้แล้ว
ขึ้นรถปุ้ป.. ร้องไห้โฮทันที
ส่วนหนึ่งมาจากความเจ็บขา อีกส่วนหนึ่งมาจากความเจ็บใจ ทำไมต้องเป็นเรา... ทำไมคนมันไม่มีน้ำใจเลยวะ... ทำไมรถเมลมันเลวแบบนั้น ...ทำไมมันต้องบีบแตรใส่เรา... แล้วทำไมเราต้องซุ่มซ่ามขนาดนี้ ทำไม ทำไม ทำไม แล้วพรุ่งนี้เราจะสอบอยู่แล้วนะ
หึหึหึ
จะดีใจทำไม...
อยู่บ้านไม่มีไรทำ
หึหึหึ
ไปไหนไม่ได้
หึหึหึ
ทำอะไรดี
หึหึหึ
( บ้าไปแย้ว)
อัพบลอคก็ได้วะ
55555555
ตอนนี้อารมณ์ดี
หรือจะเรียกได้ว่า อารมณ์ทำใจมากกว่า
ขาเดี้ยงอ่ะ กระดูกเท้าแตก
ย้อนหลังกลับไป 17 วันที่แล้ว....
ด้วยความงก..ของเรา เห็นว่าใกล้บ้านแค่ 2 ป้ายรถเมลเอง ใครจะเรียกแท็กซี่ละ รถเมลสายไหนๆ ก็ผ่านนี่หว่า
ไปเอาชีทกะเพื่อนมาอ่านสอบ แล้วก็แวะร้านหนมเค้กเจ้าอร่อย ขากลับรีบขึ้นรถเมลไปหน่อย เลยหกล้มลงไปท่าไหนไม่รู้ ไอ้รถเมลมันก็ขับไปเลย ทิ้งเรากลิ้งไปอยู่กลางถนนแบบนั้น... เจ้ากรรม สาย 108 วิ่งมาอย่างเร็ว บีบแตรไล่เราอีก ตอนนั้นเรากลัวโดนรถทับมาก กลัวสุดๆๆ ลุกก็ลุกไม่ได้ พยายามลุกแล้วแต่ก็ไม่ได้อยู่ดี
ทำไงดีล่ะ..
เวลาไม่มีจะคิดแล้วเว้ย มันจะมาทับกูมั้ยวะ
เลยเอาชีวิตรอดก่อนด้วยการเอาก้นกระดึ๊บๆ กะ มือสองข้างที่ยังดีอยู่ถากๆ เข้าฟุตบาท
พอเข้าฝั่งแล้วก็โกยของกินก่อนเลย ชีทช่างมัน 5555 เห็นแก่กิน รองเท้าแตะก็ไปคนละทิศทาง ....
หันไปมอง คนเต็มเลย แต่ไม่มีใครช่วยสักกะคน อือหือ .... น้ำใจคนแถวนี้ มันยังนี้นี่เองหรอเนี่ย...
ซึ้งเลยจริงๆ !!
เราเจ็บมาก มากจนน้ำตาใหลออกมาเองแต่พยายามกลั้นอยู่เพราะอายคนเขา เมื่อกี๊ก็ไปกลิ้งเล่นที่ถนนทีนึงละ นี่ยังจะมาร้องไห้อีกได้ไง...
นึกถึงแม่ แม่ก็ไปทำบุญที่วัด จะโทรบอกแม่ให้มารับไปโรงพยาบาล แม่คงตกใจ กลัวแม่ขับรถเกิดอุบัติเหตุอีก เรื่องคงไปกันใหญ่...
นึกถึงแท็กซี่ ก็ .. เอ่อ เราไม่ไว้ใจแล้ว เลยโทรหาเพื่อนดีกว่า เพิ่งแยกกันเมื่อกี๊เอง บ้านมันอยู่แถวนี้ มาได้ใกล้สุด
แล้วที่สำคัญ ตอนนี้ ..ขาเราขยับไม่ได้เลย ทำไมวะ... เฮ้ย มันเป็นอะไร มันเจ็บมากและขยับไม่ได้ แถมยังมีเนื้อปูดๆ เหมือนเลือดคั่ง ปูดงอกออกมาอย่างรวดเร็วมากที่หน้าเท้าเรา
พิงเสาไฟฟ้าได้ 5 นาที เพื่อนก็มารับ...ฮือๆๆๆ กูเจ็บอ่าาาเดินไม่ได้ขยับไม่ได้แล้ว
ขึ้นรถปุ้ป.. ร้องไห้โฮทันที
ส่วนหนึ่งมาจากความเจ็บขา อีกส่วนหนึ่งมาจากความเจ็บใจ ทำไมต้องเป็นเรา... ทำไมคนมันไม่มีน้ำใจเลยวะ... ทำไมรถเมลมันเลวแบบนั้น ...ทำไมมันต้องบีบแตรใส่เรา... แล้วทำไมเราต้องซุ่มซ่ามขนาดนี้ ทำไม ทำไม ทำไม แล้วพรุ่งนี้เราจะสอบอยู่แล้วนะ
posted by suthita @ 12:02:00 ก่อนเที่ยง
2 Comments:
At 5:15 ก่อนเที่ยง,
ไม่ระบุชื่อ said…
นึกตอนพี่กลิ้งอยู่กลางถนน เจ็บแล้วก็กลัวแทนเลยค่ะ
(>_<) ดีนะคะที่พี่มีสติพยายามกระดึ้บๆเข้าฟุตบาท
แต่นู๋งงอย่างแรงค่ะ(._.?) ตอนที่พี่ตกต้องมีคน
เห็นแน่ๆเพราะมานเป็นป้ายรถเมล แล้วก็ไม่ใช่ทางสาย
เปลี่ยวที่ไม่มีคนสัญจรไปมา แล้วทำไม๊ตอนที่พี่
พยายามช่วยตัวเองด้วยการกระดึ้บๆหลบไม่ให้รถทับ
ท่ามกลางผู้คนเหล่านั้นไม่มีซ้ากคนเลยหรอคะ ที่จะมีน้ำ
จิตน้ำใจเข้ามาช่วยเหลือ การที่คนเรามองคนที่เค้ากำลัง
บาดเจ็บอยู่กลางถนนเฉยๆ ประมาณว่าดูดิ มานจะไปยัง
ไง ไม่คิดจะรีบเข้ามาประคองหลบรถที่อาจจะตามมา
ซ้ำ นู๋ว่าเป็นอะไรที่ไร้มนุษยธรรมขึ้นรุนแรงเลยค่ะ โชค
ดีนะคะที่พี่พ้นเหตุการณ์วันนั้นมาได้โดยที่ไม่บาดเจ็บ
เพิ่มมากขึ้น พี่มีสติดีจังค่ะขนาดเจ็บมากขนาดนี้ยัง
อุตส่าห์นึกถึงจิตใจคุณแม่กลัวได้ข่าวจะตกใจ เป็นใครก็
ตกใจค่า ลูกทั้งคนตกรถเมล..พี่โชคดีอีกอย่างนึงคือ
พี่มีเพื่อนที่ดีมากๆเลยค่ะ (^ ^)
At 11:03 หลังเที่ยง,
suthita said…
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ
ไม่คิดว่าน้องจะเข้ามาเร็วขนาดนี้ ดีใจจัง ( แฟนพันธุ์แท้มากๆ เข้ามาดูทุกวันป่าวคะ ว่าพี่จะอัพบลอคเมื่อไร)
ตอบคำถามนะคะ
ไม่มีคนช่วยจริงๆ แหละ มีแต่คนมอง..ค่ะ อึ้งเนอะ
พี่คิดว่าพี่คงเป็นคนโชคร้ายที่ไม่มีคนช่วยในตอนนั้นนะ แต่ก็โชคดีที่ทำให้ได้เรียนรู้พฤติกรรมของคนในสังคมละแวกนั้น ณ จุดนั้น เพิ่มอีกพฤติกรรมนึง
และทำให้มีประสบการณ์เข้าเฝือกที่ขาเพิ่มขึ้นด้วย ทีนี้...พี่จะได้เข้าใจคนที่เขาทรมานจากการเจ็บป่วยแบบนี้มากขึ้นและดูแลคนอื่นๆ ในอนาคต ( ถ้ามี ) ได้อีกด้วยไง
( คิดเป็นอื่นไม่ได้แล้วนี่เนอะ )
ขอบคุณค่ะ
แสดงความคิดเห็น
<< Home